U naszych najbliższych sąsiadów i zaborców: w Rosji w 1830 roku pojawia się ustawa o ochronie utworów literackich, w 1911 ustawa o prawie autorskim; w Prusach w 1837 roku ustawa federalna, w 1901 ustawy o prawie autorskim na dziełach literatury i muzyki i o prawie nakładczym, w 1907 ustawa o prawach autorskich na dziełach plastycznych i fotograficznych; Austriacy zapisy o ochronie twórców zawarli w Kodeksie Cywilnym Zachodniogalicyjskim i ustawie z 1895 roku o prawach na dziełach literatury, sztuki i fotografii.

W wyniku znanych nam zdarzeń historycznych XIX wieczna Polska nie miała szans na własne, narodowe ustawodawstwo, w tym chroniące twórczość. Po odzyskaniu niepodległości już w 1920 roku Polska ratyfikuje międzynarodowy akt „konwencję berneńską o ochronie dzieł literackich i artystycznych”. Niezwykle istotny okazał się rok 1926, w którym to Sejm uchwala ustawę o prawie autorskim, ustanawiającą ochronę cywilną i karną praw osobistych i majątkowych twórców a w Warszawie zorganizowano Międzynarodowy Kongres Prawa Autorskiego pod protektoratem prezydenta Mościckiego. W okresie międzywojennym ustawę z 1926 roku nowelizowano tylko raz w 1935 roku.

Na nową ustawę o prawie autorskim Polska musiała czekać aż do roku 1952. Ta z kolei choć niedoskonała przetrwała aż do roku 1994, kiedy to Sejm uchwalił ustawę z dnia 4 lutego 1994 roku o prawie autorskim i prawach pokrewnych, obejmującą ochroną obok utworów (miedzy nimi programy komputerowe), także artystyczne wykonania, fonogramy i wideogramy, nadania radiowe i telewizyjne a po nowelizacji w roku 2000, także pierwsze wydania i wydania naukowe i krytyczne. Wśród licznych nowelizacji ustawy najważniejszą była ta z 1 kwietnia 2004 roku, inkorporująca do polskiego prawa unijne instytucje prawa autorskiego.

Nie bez znaczenia dla rozwoju polskiego prawa autorskiego i jego stosowania miało powstanie w 1918 roku pierwszej w Polsce organizacji zarządzającej prawami autorskimi – Związku Autorów i Kompozytorów Scenicznych, która działa aż do dziś pod nazwą Stowarzyszenie Autorów ZAiKS. Jednocześnie z rozwojem ustawodawstw krajowych od końca XIX wieku powstawały i rozwijały się przepisy prawa międzynarodowego. Pierwsza i najważniejsza do dziś konwencja berneńska o ochronie utworów literackich i artystycznych powstała 9 września 1886 roku a ratyfikowało ją prawie 180 krajów z wszystkich kontynentów. Konwencja powszechna, zwana też genewską lub copyright, z 18 sierpnia 1952 roku niwelowała przeszkody formalne ochrony praw autorskich w różnych systemach prawnych. Znamy ją powszechnie z tzw. noty copyrightowej : © Krzysztof Lewandowski, 2007, zastrzegającej na rzecz wymienionego w niej podmiotu autorskie prawa majątkowe, po umieszczeniu w odpowiednim miejscu egzemplarza utworu.

Konwencja rzymska z 26 października 1961 roku ustala międzynarodowe normy ochrony artystów wykonawców, producentów fonogramów i organizacji radiowo-telewizyjnych. Z czasów nam bliższych do najważniejszych aktów międzynarodowych należy „Porozumienie w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej TRIPS” z 1994 roku , dwa traktaty Międzynarodowej Organizacji Własności Intelektualnej tzw. traktaty WIPO o prawie autorskim oraz o artystycznych wykonaniach i fonogramach, oba z 1996 roku. Z dyrektyw unijnych na dzień dzisiejszy wdrażana jest Dyrektywa 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego oraz Rady z dnia 22 maja 2001 roku w sprawie harmonizacji niektórych aspektów prawa autorskiego i praw pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym. Dla porządku wypada dodać, że na kontynencie amerykańskim zawarto kilka autonomicznych konwencji dotyczących prawa autorskiego, a pierwszą w Montevideo w 1889 roku. Prawo autorskie będzie rozwijać się oczywiście dalej, tak jak komplikują się stosunki społeczne w zakresie korzystania z twórczości i wyrafinowanych sposobów jej rozpowszechniania. Jedno wszakże od czasów rzymskich do dziś jest niezmienne, bez twórcy i jego geniuszu nie ma utworu.